کاگدے پہ اسلم تگرانی ءَ ۔۔۔ چندن ساچ

کاگدے پہ اسلم تگرانی ءَ

من کہ ھما کوچگ ءَ چم پچ کرتگ ات اَنت، مروچی آئی ءِ دروشم چَٹ بدل بوتگ۔ آ روچاں اود ءَ زندگی ات، واب گندوکیں مردم ات اَنت، ملک آباد ات، گرماگی نیمروچاں کپوتانی کُوکُو ات، بلبل، شانتل ءُ دگہ بازیں مُرگ ات اَنت کہ اود ءَ آیانی توار گوشاں کپتگ ات۔

مارا دو مزن بندیں ملک است اَت۔ (انگت است اَنت بلے نوں نیستی ءِ ھساب ءَ اَنت) چہ ھمے مزن بندیں ملکاں یکے مَچّ ءُ میرات اَت۔ ھمے میراتی ملک ءَ چاتے ات ءُ چات ءِ سرا ھَودے۔ ھمک روزرد ءَ اود ءَ مُرگ اتکگ ات انت۔ ما اِش پانگ بوتگیں کہ کسے مئیت ءُ ایشاں مہ جنت۔ مُرگاں ھم زانتگ ات کہ اِے مئے پاسپان اَنت۔ ما وتی دل ءَ گوشتگ ات کہ اے مُرگ مئیگ اَنت۔ مئے پیرینانی داشتگین اَنت۔

مارا امب است اَت، مزن دانگیں امب کہ آئی ءِ یک دانگے چہ سیرے ءَ گیش بوتگ ات۔ نیمروچ ءَ مئے واب جاہ سئے ات اَنت۔ کابیل ءِ چنال، بیلگ ءِ امب یا بند ءِ سر ءِ کادان، آ روچ ءَ کہ تَبد ءُ لوار بوتگ ات گڑا ما زانتگ ات مروچی مئے بُندر امبانی بُن اِنت۔ اود ءَ لوار ءَ سر نہ جتگ ات۔

اگاں گرم بوتگ ات گڑا جاہ بند ءِ سر ءِ کادان ات۔ کادان ءِ چیر ءَ پیر مردانی دیوان ات۔ ھر یکے ءَ وتی زندگی ءِ کسہ گون ات اَنت، قادر داد ءُ حیدر واڈیلہ گوں شئیران ات اَنت، آکوب، الاہی داد، ھُدا دات، دلان دوست، کہور، شِینزو، سکی داد ءُ دلوش ھم مجلس ءِ براہ ات اَنت۔ ما برے ماک گراستگ ات، برے ماشی بَٹ ات ءُ برے سوریں ماھی۔۔۔ ھامین ءَ سوریں ماھی ءِ وتی لذتے ات۔

کُوٹِگ ءُ تیجگ ات، پرماش لمب ات انت، ما پہ اشتراں ماش کہ چِتگ ات گڑا نیمروچ ءَ ساھگ ءَ نشت ءُ کوسِرک سر چِت ات اَنت۔ ساھگ ءَ کوڑیج ءِ چاھانی وشیں آپ ایر ات۔ ھر کسی سر کہ مئے ڈگار ءَ کپت آئی ءَ الم وتی گرم سارت کت، ءُ نوں شت۔

مروچی ناں آ دیوان ءُ مجلس پش کپتگ اَنت ناں کہ کادان، ناں چنال ءُ امب۔۔۔۔ ناں کہ آ بَزیں میرات گوں ھامین ءَ۔۔۔۔ نوں اود ءَ تہنا ابیتکی ءِ گوات اِنت کہ کشّیت۔ (گوشئے حوان رلفو ءِ گِدار پیڈرو پِرامو ءِ ندارگ اِنت) پیریں کہ رؤ اَنت گوں وتی پاداں وتی بازیں یات گاراں ھم بَر انت گوں۔

پِسّ ءَ کسہ کرتگ ات کہ پیرک کہ رپت گڑا پیرک ءِ رپتن ءَ بازیں مَچّے ءُ ملک ءِ یک بُنیں زیتون ھم ڈکال ءَ برت گوں۔ پدا مئے ناکو کہ بیران بوت، ناکو ءِ بیرانی ءَ ھم بازیں مَچّ ءُ امبے مُرت۔ گُڈی ءَ کہ پِسّ ءَ وتی چادر چنڈ اِت ءُ شت۔ چہ ملکاں زندگی ءَ ھم وتی اُرد بَست اَنت ءُ شت۔ پدا واتر نہ بوت۔۔۔۔
مروچی آ زندگی گار اِنت کہ من کسانی ءَ دیستگ ات۔ دریگتے وھد پدا بہ گشتین ءُ بیاتکیں چوں وش ات، بَلے ناں وھد پد گردیت ناں آ مجلسانی وش نیادیں مردم پدا کاینت۔

زھیر بیت برے برے
پہ ساھتاں ھما کہ گوستگ اَنت
پہ مردماں ھما کہ دیستگ اَنت
بلے پدا نہ دیستگ اَنت
نوں برے برے دل پہ کپوتی کُوکُوے ءُ پنتوڑی پی پی یے اومان کنت بَلے ھچی نیست۔ ابیتکی ءَ تہ ءَ انچش جاہ کرتگ کہ دل گوشیت کہ وتی جند ءَ بور۔

چنچو دُور ءُ دَر ءَ برؤت مردم
دانکہ جند ءِ دل ءَ برؤت مردم

اے شہر کہ گْوادر اِنت اِد ءَ ہر سھب کہ چہ واب ءَ بُست کرتگ، گوشئے چیزے ءِ کمّی بوتگ۔۔۔۔ ءُ نوں ھمے چیز ءِ کمّی انچش گیش بوتگ کہ گمان بیت منی جند ءَ ھم منی ھمراہی یل داتگ۔

مھرم ءُ دوست ھیات کس ترا آزیز نیست
تو چو میرانی وڑ ءَ پرچا تَیاب ءَ کائے

ھمے ابیتکیانی تہ ءَ یک نیمروچے کتاب جاہ ءَ نشتگ ات ءُ گوں موبائل ءَ دلگوش اتاں کہ یک اناگہ ءَ چم تئی کتابانی اکسے ءَ کپت۔ دل ءَ گوشت کہ تئی گِداراں بچاراں باریں اِد ءَ است اَنت کہ نیست اَنت۔ من ءَ تئی سئے کتاب دز کپت۔ کہر آماچیں گِدان، گلمات ءُ کوہ چراگ اَنت۔ من پیسر ءَ کہر آماچیں گِدان ءُ پدا گِلمات ونت۔

ھمے ابیتکی ءِ جاوراں من ءَ تئی گِداراں دُور بران کُت۔ اَزم ءِ رِد ءَ چارگ بہ بنت، تئی گِدارانی تہ ءَ لہتیں رَدی دز کپیت ءُ من زاناں کہ نوں تو وت ھم زان ئے کہ تو کجا کجا رَدی کرتگ۔ ایشاں ابید ھم۔۔۔۔ اگاں کسے ءَ چو منی ءَ وتی گوست گار کرتگ ءُ سر بِتگ اِنت آ تئی گدارانی تہ ءَ وتی گوست ءِ دروشم ءَ الم دیست کنت۔ کسہے یا شئیرے دگہ چے بہ کنت؟

وانوک ءَ وانگ وانگ ءَ گوست ءِ ترانگے ءَ بہ پِرّینیت، ابیتکی ءَ را دگہ ابیتکی یے پِر بہ کنت، ملوری ءَ دستے بہ سماریت، ڈَکّے بہ گیپت ءُ ڈکّے بہ بوجیت۔ چشیں جاوراں دگہ چے لوٹیت۔

دوئیں گداراں بازیں چیزے مان اِنت کہ سر گوز کنگ نہ بنت۔ تئی وانگ ءَ پد دل ءَ اومان کت کہ ترا بزور ءُ تگران ءِ آپ بنداں برو، شہرستان ءَ بہ گند، مزار ءِ ھلک ءُ دیاراں بچار، کلمیر ءِ رمگ ءُ ھما آپ ریچاں پاداں ایر کن کہ اود ءَ ماھل ءِ پادانی پد گواتاں بار داتگ اَنت۔ ھما اُشتریانی رند پداں بہ جُنز کہ شپاں مال اِش کش اِتگ۔ بَلے پدا من ءَ ابیتکی یے ءَ اَنگِر کرت، کہ اسلم تگرانی ءَ ھم چو منی ءَ وتی گوست گار کرتگ ءُ گْوادر ءِ نمبانی میار اِنت۔ کئے وتی زوال ءَ چم ئِے وت چارگ لوٹیت؟
دوشی الاہی شپ ءَ واب نیاتکگ، من برے کوڑیج ءَ وتی ڈگارانی سرا مُرگانی پانپائی کرتگ ءُ برے تگران ءِ آپ بنداں چم شانک داتگ اَنت کہ باریں نوں اود ءَ کوہ پاچنے گوں دراجیں پُٹاں، کتروئیں بزے ماں گٹے ءَ، شوانگے گوں نل ءُ زھیرونکاں، شَپُکے گوں شَپُکی مالاں، بَرُونکے گوں پاتاں گندگ بیت اگاں ناں۔۔۔۔ بَلے ھچ ءِ گواھی نیست ات۔۔۔۔
ستکگیں شہر ءِ گُڈی بنی آدم
تو کجام اوست ءَ زندگ ئے باریں
؟؟؟؟؟
ابیتکی ءِ موسماں گپتگیں
تئی وتی
چندن ساچ